Regoujście - umarły port Trzebiatowa

10 October 2011r.

O średniowiecznej wieży w Trzebiatowie mówi się: obronna. Rzeczywiście. Była częścią murów miejskich. Była bramą, przez którą prowadziła droga do rynku znad brzegu Regi. Pokaźne ciosy kamienne fundamentów położone są w krąg. Zbudowany na nich korpus wieży w przekroju zbliżony jest do koła. Sama zresztą wieża, wysoka i strzelista, ma kształt pionowego walca. Taki kształt rzadziej nadawano wieżom obronnym w średniowieczu, jako że był trudniejszy do wykonania niż bryła prostokątna czy wieża osadzona na kwadratowych, w przekroju, fundamentach. Liczne są pod warstwą tynków ślady ognia na wieży. Płonęła nie raz — na przykład w XIV i XV wieku, kiedy pożary niszczyły miasto prawie doszczętnie. Dzisiejszy kształt jej hełmu pochodzi z lat nie tak dawnych. Natomiast stare sztychy miasta sugerują, że na trzebiatowskiej wieży mógł płonąć ogień podsycany ciągle przez człowieka. Wieża mogła być w dawnych latach — latarnią morską, a na pewno ważnym punktem sygnalizacji optycznej. Możliwe to? Miasto leży przecież na lądzie, przeszło 10 kilometrów od Bałtyku! TRZEBIATÓW jest miastem bardzo starym, Z wykopalisk wiemy, że w IX wieku znajdował się tu warowny gród słowiański. Pierwszą pisemną wzmiankę o Trzebiatowie znajdujemy w dokumencie z 1170 r. Dokument ten, na którym nazwa Trzebiatów została zapisana Tribeten, mówi o przekazaniu 11 wiosek zakonnikom przybyłym z Lund w Szwecji. W 1208 r. wnukowie księcia Warcisława I, który z Bolesławem Krzywoustym chrzcił Pomorze, książęta Bogusław II i Kazimierz II za namową swej matki Anastazji, córki księcia polskiego Mieszka Starego, sprowadzili do miejscowości Białobuk pod Trzebiatowem zakonników pre-monstrantów i ufundowali klasztor męski. 16 lat później księżna Anastazja ufundowała i bogato wyposażyła w samym Trzebiatowie drugi klasztor dla dziewic pod nazwą "Hortus Mariae" czyli "Ogród Maryi". Zarówno miasto jak i klasztory rozwijały się, zakonnicy szykowali się do kolejnych misji. I oto w 1277 r., gdy książę Barnim I oraz jego syn Bogusław IV nadali miastu prawo lubeckie, przyznali równocześnie Trzebiatowowi — a ich decyzję poparł opat z Białobuków Tomasz - port Regoujście i wolną żeglugę no rzece Redzie. I tak się zaczęła morska kariera Trzebiatowa.